Voor de vroege ochtend voorspelt het weer niet veel goeds.
Maar kijk, eens op weg, verschijnt er blauw in de lucht.
En even later is er zon.
Regenkleren kunnen opgeborgen blijven, zonnecrème wordt bovengehaald bij Le Moulin de Rimbault.
De cache in de haag blijft onvindbaar voor ons.
Dit wordt de rit met het meeste hoogtemeters.
Geen bergen, dat niet, maar behoorlijk glooiend en vooral ... veel wind (tegen).
Op zo'n moment bedenk je dat je toch maar beter gekozen had voor schoenen die in de klikpedalen passen.
We fietsen lange tijd door het bos van Chizé. Meestal tussen hoge bomen en plots tussen bomen in de groei.
Het bos herstelt van stormschade van eind jaren 90.
De Zoodyssée laten we rechts liggen.
Op de weg, een slachtoffer van gemotoriseerd verkeer op de weg.
Een das.
Hij ligt er vredig en vrijwel ongeschonden bij, maar heeft het toch niet gehaald.
We fietsen verder, dal in en dal uit om de korte route opnieuw te vervoegen.
Komt er plots een dame op de fiets met een behoorlijke snelheid van rechts op ons traject.
Ze wordt voorzichtiger gevolgd door een heer.
Blijken het onze Nederlandse vrienden Ria en Hans te zijn.
Ria met een wapperende wegbeschrjving in de hand.
Die wordt snel opgeborgen en we fietsen samen verder.
Even is er nog een misverstand tussen de routebeschrijving en de GPS-track.
Maar we vinden elkaar op de D1 en komen samen aan na onze laatste fietstocht in Le Logis d'Antan.
Inmiddels zijn de koffers gepakt. Alles is klaar om morgen de terugweg aan te vatten.
Niet over Parijs. Zoveel is zeker.
